Wat ek met berge gemeen het
Wilma Stockenström


Wat ek met berge gemeen het — dis nou
plattes met handlangers of hooggebore
enkellinge — is bra min, toegegee.
Maar ek deel met hulle 'n legio
spelonke wat ligskrefies inlaat;
maar innooi so nimmer as te nooit.

Nee, ek is 'n spelonk hoog aan 'n hang
bo die see, met 'n gedreun in my
en 'n oop verweerde aangesig en 'n skerp
reuk van vlermuis- en dassiemis en -pis
en 'n bek vol lig en lieg en waan
en ek bulder binnensmonds en ek treur.

Maar ek sou wou wees: die een
tussen baie met die groot druipsteensale
en die wonderskone wete en ek sou wag.
En ek sou die steenbokkie, die vlugtende,
wat in my verdwaal, langsaam laat vrek
en sy skelet toedrup met fantasie.

Grot is ek: bewaarder van geslagte
se skreeuende gebeentes en hopies klip.
Grot ek: die berghaan se klankversterker.
Die berghaan draal. Hy sleep skalks
sy klein stompstertskadu deur my, 
en met die skaduprent op my tong

stamel ek my ganse leegheid uit.