Ma se vingers
Anton Döckel


My ma op tagtig
laat my haar hande streel
— die vel is nou net handskoen vir die been —
en die lyne op haar palm
se fortuin aanstons volbring.

Die ringvingers wil nie meer reguit nie
bly gehurk en knielend voor
die noodlotslyn.
As ek in 'n ongeluk moet sterf, spot Ma,
sal jy my aan my vingers ken.

Ek onthou hulle rats, behendig

aan't stiggies inlê en sokkies stop,

perskes bottel om winter in te kleur
toe sy nog 'n koppie 
kon vashou aan sy oor.

Steurend in die oomblik
kom 'n verdraaide strofe lag:
met die vervormde litte
is nooit weer mooi te skryf nie
met die onvervormde wek.
Vra Ma: Van watter Louws was hy?