net vir jou dié polsende somervrug in plas sap op bord
Breyten Breytenbach


om mango's van madagaskar
rooi oop
te slag en die waterige sonvlees
uit die taai vel
te knip,
te verorber met skerp lepeltjies
as die god die muwwe aardvrug
                                  seën
dit buite skelettige straaltjies
                                  reën

vergenog die kieste en
maak die maag somer a

bedank my bruid van laasnag, maar
veel vollediger nog: as jy
heerlik hier op die bultende bed
saam met my
smul jy
met die voëltjiehande en goeie god
jou oë 2 buikige sonvisse in 'n waterbak

maak dit my hart so
soet o
soos 'n mango uit madagaskar

Nagwaak
Johan Myburg


Ek gaan slaap, word nanag wakker met 'n bejaarde oor
veel ouer as my gesig. 'n Behaarde skulp soos 'n koolblaar
sprei oor die sloop. Dié oor hoor in 'n ander register, ander goed
as onmiddellike en verbeelde gevare: gevroetel in 'n sleutelgat
die knip van 'n slot. Dié oor wat ingestel is op meer as inbraak
en betreding — dis nie die trilling van stewel in stiebeuel
van hamer op aambeeld wat die slakkehuis laat ril
nie — die voorspooksels die omens van die ouderdom vrese
wat my voorlê in hinderlae lei die onvermydelike afwen van alles:
om nie meer wal te gooi teen wanhoop nie om mateloos te twyfel.
Dis dié goed wat koolblaar registreer dis die seine van slip
die vasdraai doe pad wat eindig in 'n slop.

Die antwoord
Uys Krige


Wat roep die meeu
teen die blou
van die lug,
teen die wit 
van die wolk,
teen die grys
van die berg,
bo die grou
van die duin,
die skulpwit
van die strand
en die skuim
van die see?

Tussen die lug
en die land,
tussen die berg
en die baai,
groen golf
en groen golf
roep hy
en die wind roep mee
en dis ook die roep van die see
en die roep van die hart,
verlate, verward:

Wee, o, wee,
sonder rus, sonder vree
die trotse hart
ondanks sy smart
verhewe
in sy strewe
bo die lewe
— bo die gebrek en die nood
aan die skamele brood,
bo die swoeg en die sweet
en die nood en die leed
van die bittere stryd
om menswaardigheid.
Nee, nee,
nooit sal hy in kan tree
tot die geseënde stee
van 'n volle lewe
sonder vrees, sonder bewe.
Nee, nee,
nooit word hom rus gegewe,
steeds word hy in homself gedrewe,
nooit word hy van dié straf onthewe,
want hy's verdeel, verdeel!
geskei van die geheel,
met die maat verloor,
die ritme verstoor...

Nee! Nee!
Nooit word hom die geluk beskoor,
geen blydskap hoe gering
om van te sing,
geen vrugbaarheid
of seën op sy stryd,
geen sterlig op sy donker baan,
geen vaste plek om op te staan
altyd, altyd,
van nou af aan,
van nou af aan
tot in die ewigheid.

Die seemeeu
Uys Krige


Tussen die wit huis 
en die wit huis, 
teen die wit wolk,
teen die grys berg
hoog bo die see
silwer en grys
silwer en grys
van golwe aaneen
tot die verste vaal
horisonne heen,
styg en daal,
styg en daal
die wit seemeeu
aaneen
alleen...

Wat sing die see?
Wat kla die wind?
Wat roep die meeu?
Wat snik die hart
aaneen
alleen?

Die see sing,
die wind kla,
die meeu roep,
die hart snik
tussen die wit huis

en die wit huis
op die helder dag
silwer en grys,
silwer en grys;
waarheen?
waarheen
aaneen
alleen, alleen, alleen?