Die antwoord
Uys Krige


Wat roep die meeu
teen die blou
van die lug,
teen die wit 
van die wolk,
teen die grys
van die berg,
bo die grou
van die duin,
die skulpwit
van die strand
en die skuim
van die see?

Tussen die lug
en die land,
tussen die berg
en die baai,
groen golf
en groen golf
roep hy
en die wind roep mee
en dis ook die roep van die see
en die roep van die hart,
verlate, verward:

Wee, o, wee,
sonder rus, sonder vree
die trotse hart
ondanks sy smart
verhewe
in sy strewe
bo die lewe
— bo die gebrek en die nood
aan die skamele brood,
bo die swoeg en die sweet
en die nood en die leed
van die bittere stryd
om menswaardigheid.
Nee, nee,
nooit sal hy in kan tree
tot die geseënde stee
van 'n volle lewe
sonder vrees, sonder bewe.
Nee, nee,
nooit word hom rus gegewe,
steeds word hy in homself gedrewe,
nooit word hy van dié straf onthewe,
want hy's verdeel, verdeel!
geskei van die geheel,
met die maat verloor,
die ritme verstoor...

Nee! Nee!
Nooit word hom die geluk beskoor,
geen blydskap hoe gering
om van te sing,
geen vrugbaarheid
of seën op sy stryd,
geen sterlig op sy donker baan,
geen vaste plek om op te staan
altyd, altyd,
van nou af aan,
van nou af aan
tot in die ewigheid.