nagpsalm
Marlene van Niekerk


dis 'n ou klavier wat die nag verklaar
dis 'n klawerbord
by die voete van dinge

by die voete van lamppale
by die vrank voete van die olyfbome
dis metronome
by die soeter voete van die suurlemoenboord
in die vlei se voet van water
onder om die riete
om die voete van die lelies
dis 'n ou klavier
miskien is dit 'n weefstoel
dis die weefstoel se klikkende pedale
of smidsgetinkel
onder in die molm van die nag
of 'n naaimasjien met 'n klopvoet
wat zik-zik binne-in die kuil
dis skelm jazz op klepels
dis om die voet van elke halm
minus melodie
sonder kadans
dis 'n ou klavier
dis 'n ou klavier
dis 'n spikkeling onder die voetsool
dit galm
om die voet van die laventel
dis voetlepels
dis voetmusiek
van kikkers en van krieke
dis hulle wat so dingel wat so dienk
aanhoudend in die elm van die gras
hierby hum ek
hierby  strum ek
hierby swingel ek
my nagpsalm.

Die ewigheid
Charl-Pierre Naudé


Van al die wêreld se begrippe
is daar slegs een wat afsluit, naamlik
die ewigheid. Helaas, sonder afloop.
Moet ek dit nog sê,
dat ek dié gedig in 'n tydlose plek
uitgedink het maar oplaas
nie tyd gehad het om dit te skryf nie.
Ek moes vertrek — inderhaas — en kom
nou eers daarby uit, in die verbygaan.
Shakespeare het self oor die ewigheid geskryf,
op sy knie, terwyl hy wag vir die akteurs om op te daag.
Absurd, dat iets so groot en omvattend
ingepas moet word, tussen nietigheid.
'n Bietjie soos om die knoffel met wildsvleis te stop.
Soos om 'n Boeing per lugpos te stuur, 
"spoed" groot op die koevert geskryf.
Die Moeder, in die nissie van 'n kind se hande.
"Ware liefde is vir ewig," het sy oor die foon gesê.
En dis toe dat die onderwerp hom voordoen.
Ons was al geruime tyd uit.
'n Mooi liefde maar verby — geruime tyd.
Ek het juis weggegaan om my te onttrek, eens en vir altyd.
En dis daar wat ek toe die glimp kry, van die ewigheid.
Ironies, om die ewigheid in 'n glimp te sien.
In daardie halfwoestyngeweste is 'n pragtige struik
wat ondergronds in sy bol bly om slegs te bloei
in 'n waaier van stywe lote en peulblomme
— soos die eerste oop hand met helderpienk vingernaels —
een maal 'n jaar, miskien elke tweede jaar
vir slegs een dag. 'n Enkele dag. Vir ewig, so voort.
En selde weer op dieselfde plek.
Daardie plant is miljoene jare oud.
Dís mos nou die ewigheid. "Is jy nog daar?"
"Ja," antwoord ek haar,
daardie dag oor die foon,
vir ewig en altyd."

Oggend van 'n waterfiskaal
Marlene van Niekerk

       (Uit die Cederbergsuite)


Allagot! geglip uit die knukkels
van hierdie kant se koskans- en hansmaker
wip die waterfiskaal die oggendkier in,
kaneeeeeel van verbasing op sy bors,
onder sy kruidnagelkloutjies die rinkink-rulle
spiksplinterspuwende Dwarsriviersand,
tinktuuuuuur van manelkwik geveer op sy flanke,
strak in die frak, die keil platgekam,
akkelief hy oor die akkers tot die waterkant, kyk! —
triljarrrrrrrrrrde klein en groot fiskale innie spiekspiegel,
hokaai kohorte kansvatters
wat hy konter met pronkstand akimbo,
knipstert na die kindlig in die oewerkrui,
en wegstaan, kyk so, eeeeene Ollewagen-onderbaadjie,
hy is die een en innigste godontglipper
hier in die prilwilde hoogmakerson,
!tewiek in sy keel sit sy roepnaam !tewiek
soos 'n klok in die bergkut, ketoooools
van die mondsagte môre.