Winterslaap
Wilma Stockenström


Winterslaap is my naam, en waterblink
lê die dae op 'n streep in die son:
so mooi my verworwe rus, ek dink
'n glimlag het die aarde aangeraak.

Egalig haal die nagte asem
in leë kamers en leër strate;
herinnering vervaag in 'n wasem
van selfsug, spreiend uit die ruite.

Kokon is my naam. In ewewig
tussen toe en dan kan ek besin,
kan ek vooruit beplan in die lig
van 'n suiwer stilte wat ek stil aai.

Ek draai my om en strek die hand
uit in ruime eensaamheid en tas
net effe rusteloos na die wand
van ys en wol, vagdig om my.