dit rammel sag
Antjie Krog

dit rammel sag. die aarde lig haar skedel.

vanuit die binnevlerk van wolke veer

die donderweer al met die stil verhemeltes

van berge langs. 'n tiptol stip die mees

intieme plek aan in die esdoringboom —

die plek waar die stam die stilste boomwees hou.

o, roerloos wag die boom, die weerlig stroom

uit vlakke blou, die veld voel hoe haar ganse

vel oopsnou na die geur van dragte vol

geloftes. in haar are bloei die rose.

haar laaste koelte damp vanuit haar oksels

sy knoop haar lang hart los. nog nooit was sy

so karig, so alleen, of het sy so

gesmag na reën wat net nie, nooit nie kom nie