dit rammel sag
Antjie Krog

dit rammel sag. die aarde lig haar skedel.

vanuit die binnevlerk van wolke veer

die donderweer al met die stil verhemeltes

van berge langs. 'n tiptol stip die mees

intieme plek aan in die esdoringboom —

die plek waar die stam die stilste boomwees hou.

o, roerloos wag die boom, die weerlig stroom

uit vlakke blou, die veld voel hoe haar ganse

vel oopsnou na die geur van dragte vol

geloftes. in haar are bloei die rose.

haar laaste koelte damp vanuit haar oksels

sy knoop haar lang hart los. nog nooit was sy

so karig, so alleen, of het sy so

gesmag na reën wat net nie, nooit nie kom nie

Winterslaap
Wilma Stockenström


Winterslaap is my naam, en waterblink
lê die dae op 'n streep in die son:
so mooi my verworwe rus, ek dink
'n glimlag het die aarde aangeraak.

Egalig haal die nagte asem
in leë kamers en leër strate;
herinnering vervaag in 'n wasem
van selfsug, spreiend uit die ruite.

Kokon is my naam. In ewewig
tussen toe en dan kan ek besin,
kan ek vooruit beplan in die lig
van 'n suiwer stilte wat ek stil aai.

Ek draai my om en strek die hand
uit in ruime eensaamheid en tas
net effe rusteloos na die wand
van ys en wol, vagdig om my.