Man wat doof word
Peter Blum


Hulle wil my nie kwes nie, maar ek kom agter
dat hulle harder praat terwille van my,
want sodra ek my rug draai, praat hulle sagter,
en my aandeel in die gesprek vergly

in 'n onbestemde ruising. Snags, by duister
wanneer klein geluide groei, laat ek my streel
deur water wat vérweg vloei, 'n kraan wat fluister
– en weet ek nie of ek dit my verbeel.

Vertroude stemme is nog helder en skoon
– maar miskien net omdat ek die gehoorde 
kan takseer volgens toonkleur, en met àl

my kennis vàn, gevoel vír, die persoon;
Omdat vertroudes kan klaarkom met min woode?
ook dààrom.
                   Later sal selfs dít wegval.