Man wat mal word
Peter Blum

Onbepeilboor die dag, maar die bewoespyn dààr

dat al-lis beslote is en slags ék oop

vir enige skerf nael, skermloos teen die oog

wat drin die werwel noulet, fynynig vaam

tort in die klier. War-om? Aluin 'n kwik haat

het hierdie verstrooide pynpuin in kontrole

nog somgehou. Waarvuur? Maar tussen gus en knook

en wrig het die endtwoord in duisdelike taal

eindelig hoopgebron: Wie só uitgedeel

aan die al is, het die al in hom begryp —

en dit ís liefde: kán dus in die greep

van één drong woord kraal wat in alle enkelheid

ophef, mág met kloktong die warreld vry, móét preek

wat voldoen om juble te vrymaak: WOKNAKWYF!