Dit is afstand doen
Wilma Stockenström


Om
soos 'n vlieënde mier vlerke in bruin rame
oënskynlik moeiteloos te laat vaar, veranderd
voort te kruip, ligter maar soveel kleiner,
onthef van ekstase en vir goed aards,
dit is afstand doen, dit is voortaan
gelyk loop en nooit meer opwaarts na lig,
verheerlikte heerlikheid van lig,
nooit meer te streef of selfs te soebat
om lig.

Man wat mal word
Peter Blum

Onbepeilboor die dag, maar die bewoespyn dààr

dat al-lis beslote is en slags ék oop

vir enige skerf nael, skermloos teen die oog

wat drin die werwel noulet, fynynig vaam

tort in die klier. War-om? Aluin 'n kwik haat

het hierdie verstrooide pynpuin in kontrole

nog somgehou. Waarvuur? Maar tussen gus en knook

en wrig het die endtwoord in duisdelike taal

eindelig hoopgebron: Wie só uitgedeel

aan die al is, het die al in hom begryp —

en dit ís liefde: kán dus in die greep

van één drong woord kraal wat in alle enkelheid

ophef, mág met kloktong die warreld vry, móét preek

wat voldoen om juble te vrymaak: WOKNAKWYF!

Man wat doof word
Peter Blum


Hulle wil my nie kwes nie, maar ek kom agter
dat hulle harder praat terwille van my,
want sodra ek my rug draai, praat hulle sagter,
en my aandeel in die gesprek vergly

in 'n onbestemde ruising. Snags, by duister
wanneer klein geluide groei, laat ek my streel
deur water wat vérweg vloei, 'n kraan wat fluister
– en weet ek nie of ek dit my verbeel.

Vertroude stemme is nog helder en skoon
– maar miskien net omdat ek die gehoorde 
kan takseer volgens toonkleur, en met àl

my kennis vàn, gevoel vír, die persoon;
Omdat vertroudes kan klaarkom met min woode?
ook dààrom.
                   Later sal selfs dít wegval.