vyf horries van a. e. samuel (geb. krog)
Antjie Krog

       vir Johanna en Ulrich


3. visioen van 'n lessenaar


die lessenaar is warm en bloederig soos 'n pasgeslagte karkas;
uit die laaie drup deurskynende sinoviale vog.
die stoel teen my rug word groot en pulp;
begin klop en kwaak soos 'n padda.
die kliere aan my lyf word lewendig
begin roer soos slange en asemhaal soos visse
my tong spring rond, stert orent, bitsig
die speekselkliere knetter soos knypers.
my hand val op die wit asem van die blaai
– 'n dier met blink haartjies op die rugkant
die pen word 'n sagte harige nikotienbruin vinger
die letters wat hy lusteloos skryf, raak los van verrotting
boeke swel van verontwaardiging
die tikmasjien kners sy olivanti-tande

en ek skryf omdat ek woedend is

vyf horries van a. e. samuel (geb. krog)
Antjie Krog

       vir Johanna en Ulrich


2. visioen van 'n ondergrondse boom


die donker hoe-hoe om die huis
deur 'n kliewing in die plankvloer sak ek weg:
spinnerakke ritsel langs die fondamente
muwwe stofbelle ploert verby my ore soos ek sink
dampig die kastrolle aangebrande veldspaat
en die gneise dagsoom van vuil wasgoed tussen dolomiet.
verby die duf dampkring van steenkool sak ek
tot my vingers die takke raak
en dolwe en grawe
my oë silika knipper onder lagies politoer, blind,
net my vingers voel die muf, die molm,
die klewerige mukus van die afvrot van die saad

happig puil die son 'n skag
en ruk die aarde om ons oop:
'n vrou hurk in die modder
aan haar horribele borste
groei drie waterkopmolle.

vyf horries van a. e. samuel (geb. krog)
Antjie Krog

       vir Johanna en Ulrich


1. visioen van die sanger


ek hoor die sanger buite:
       Du liebes Kind, komm, geh' mit mir!
       gar schöne Spiele spiel' ich mit dir;

my onderlyf word kittelklaar lam
speeksel tjank uit my borste
my baarmoeder herinner haar 'n klewerige roos
'n stengel helder maandelikse bloed

ore toestop met pajamalyfies soos bye
probeer vasgroei aan die huis
aan die man en kinders van hierdie huis
       Mich reizt deine schöne Gestalt,
       und bist du nicht willig, so brauch' ich Gewalt! – 

kan niks dan hou nie?
Helaas my hande verloor houvas
gly reeds los van jou mooi nek

koorsig van verwyt
stort ek deur die elwetuin in sy arms
voel die stok liggies oor die tromme tril
en dan eindelik: die eerste sniksag gefluister
       van die groot diskoroos.

ouma jy het soggens vroeg die lig gebreek
Hilda Smits


ouma jy het soggens vroeg die lig gebreek jou lyf bonkige lyne
die son sku-slaperig geel die kombuis het geruik
na worseiers na warm brood onder my het die groot bed gekraak
terwyl die botter in die pan spring sissend fluister
die matras het my omvou ek was nege ek was nege
'n donsige kuiken ouma jy met jou een arm my eenduimouma
het die kombuis laat sing 'n musikant van potte die ketel fluit
ouma die ketel fluit ouma en jy breek die dag ouma jy breek
die dag en die grond deesdae ses voet onder en ek is jammer
dat ek die musiek vergeet het ouma jou bonkige lyf jou eenduimhand
'n musikant breek jy die dag oop soos 'n eier ouma breek