Hart van Orkenise
Erentia Bedeker

Na aanleiding van "Oneirocriticism" deur Guillaume Apollinaire, met apologie


Die kole van die nag was so naby
ek was bang vir brand.
Die wurgvy het die prieel berank, 'n
swanger maan aan sy tak gehaak.
Die witwanguil se keel het ontvlam en
die wêreld het gebloei soos 'n maartlelie.

Ek was onkundig oor die uiteindes
van 'n man, uiteindes
van 'n vrou, uiteindelikhede
en uiterstes van ledemate
agter die fantoompyne
van begeerte.

Gedagteloos onder 'n afdak
sluk ek die geelbruin kuddes
van die najaar en vryf
jou hersenskim
uit my oë.

Orkenise verskyn op die einder.
Gestaag galop ons die stad tegemoet —
die gedruis in die poorte, die vlag
die trompet in die toring —
traag om die vallei waar kameeldorings
fluit, te verlaat.

Maar die lied van die saailande was manjifiek.